آسیب شناسی عشق جنسی در سنت فلسفه مسیحی

عشق به عنوان مفهوم کلی از طریق مذهب به فلسفه راه می یابد؛ بویژه هنگامی که منشا جهان به عنوان یک عمل تکوینی تبیین می شود و یا خالق جهان را این گونه تصور می کنیم که به طور عام به مخلوقات خویش یا به طور خاص به بشر عشق می ورزد. اما مفهوم عشق که موضوعی برای تفکر فلسفی است، با مسائل مربوط به علم اخلاق نیز مرتبط است. پیش از این تصور می شد که عشق به عنوان یکی از قوی ترین حرکات بشری به مهار شدن نیازمند است؛ بویژه اگر انسان به عنوان حیوانی هوشمند، قادر به استفاده از توانایی های هوشمندانه خود بود. بیشتر نوشته های اخلاقی درباره عشق به گونه ای طراحی شده است که ابزاری ارائه دهد تا به موجب آن، لذات و دیگر ارزش های عشق ورزی حفظ شود؛ بدون اینکه به زشتی های افراطی تمایلات جنسی اشاره ای داشته باشد. این نوع اندیشه، برگرفته از افلاطون است و از طریق پیروان فلسفه افلاطونی یعنی هم در اوایل دوره مسیحیت و هم در دوره رنسانس ایتالیا منتقل شده است. مقاله حاضر می کوشد سیر تحول مفهوم و نگرش اندیشمندان سنت فلسفه مسیحی را بیان کند و نیز به آسیب شناسی عشق جنسی به مثابه بارزترین تفکر این سنت اشاره ای خواهد داشت.