عشق حقیقی یا مجازی

نیازهای انسان به طور کلی به دو دسته تقسیم می شود: یکی نیازهای مادی و دیگری نیازهای معنوی. این نیازها، منشا همه انگیزه ها است و انسان پس از احساس آنها، در پی پاسخ برمی آید. پاسخ درست به این نیازها، زمینه رشد و شکوفایی انسان را فراهم می آورد و او را به سوی مرزهای رشد و کمال رهنمون می شود. یکی از مهم ترین نیازهای انسان، دستیابی به کمالات انسانی و درنتیجه، رسیدن به کمال نهایی است و همه تلاش انسان برای رسیدن به این نقطه اوج است و زمانی نیاز انسان خاموش می شود که این وصال تحقق یابد و لذا اگر انسان دریابد کسی یا چیزی نیاز کمال طلبی اش را ارضا می کند بدان عشق می ورزد؛ از این رو عشق حالتی است که در دل یک موجود ذی شعور نسبت به چیزی که با وجود و تمایلات و نیازهایش تناسب دارد پدید می آید. در موجودات ذی شعور، جذب و انجذاب وجود دارد و آگاهانه است و عنصر شناخت در آن نقشی مهم دارد. از طرف دیگر محبت و عشق ورزیدن معلول شناخت است. حال باید پرسید ملاک این جذب و انجذاب و محبت و عشق ورزیدن چیست؟ ملاک آن، سازگاری ای است که آن موجود با محب و عاشق دارد. انسان به چیزی محبت می ورزد که سازگاری آن را با وجود و نیازهای خود دریافته باشد. البته هر چه عنصر شناخت در این میان کمرنگ باشد، به همان میزان، ممکن است انسان دچار خطا شود و به طرف عشق حقیقی نرود و نهایتا در تعیین مصداق محبوب و معشوق حقیقی خود به بیراهه رود. پس برای رسیدن به عشق حقیقی باید از عنصر شناخت و عقل بهره گرفت.