اثربخشی رفتاردرمانی در کنترل عادت مکیدن انگشت در کودکان

عادت مکیدن انگشت به مدت طولانی، می تواند عوارض نامطلوب زیادی برجای گذارد؛ ارتباط آن با قرارگیری غیر طبیعی دندانها و یا فکین (مال اکلوژن)، به ویژه در کودکانی که این عادت را تا پس از 4 سالگی ادامه می دهند، مشهود است. بنابراین درمان این عادت از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی (مزه ی بدطعم و تقویت مثبت) در کنترل عادت مکیدن انگشت در کودکان 12- 6 ساله طراحی و اجرا گردید.
این کارآزمایی بالینی بدون شاهد بر روی 15کودک که برای درمان عادت مکیدن انگشت به درمانگاه های دندان پزشکی کودکان، کودکان یا روان پزشکی مراجعه کرده بودند، صورت گرفت. پس از جمع آوری اطلاعات زمینه ای و معاینه دهان و دندان، بیماران تحت رفتاردرمانی، شامل مزه ی بدطعم روی ناخن ها و تقویت مثبت و نیز برای ترک عادت مکیدن انگشت در شب، تحت استفاده از باندهای دست یا دستکش قرار گرفتند. داده ها با آزمون رتبه های علامت دار ویلکاکسون و آزمون فریدمن تحلیل شدند.
افراد مورد بررسی شامل 10 دختر و 5 پسر با متوسط سن 77/6 سال بودند. روش درمانی مورد استفاده در کنترل عادت روز (بیداری) و شب با قبل از شروع، در هر سه ماه تفاوت معنی داری ایجاد کرد. اما، هیچ تفاوت معنی داری بین نتایج سه ماه پی در پی، در عادات روز و شب به دست نیامد.. مقایسه ی نتایج 3 ماه در کنترل عادت روز و شب و نیز مقایسه ی مجموع نتایج درمان در 3 ماه در کنترل عادت روز و شب معنی دار بود و نشان می داد که این روش در کنترل عادت روز موفق تر از عادت شب بوده است (01/0=p).
استفاده از روش مزه ی بدطعم به همراه تقویت مثبت، روشی آسان، راحت و مقرون به صرفه بوده، در کنترل عادت مکیدن انگشت در اوقات خواب و بیداری بسیار موفق می باشد؛ این روش در کنترل عادت مکیدن انگشت در اوقات بیداری بیش از عادت خواب موثر است. نتیجه ی درمان با این روش در کنترل عادت روز در مدت 3 ماه ثابت بود (87% قطع کامل عادت) و بازگشت عادت دیده نشد.