مدیتیشن با آرامش کاذب

این مقاله بر آن است تا مسئله لزوم مدیتیشن و تی. ام را با گذر مختصری از تعریف و تاریخچه و انواع آن، پیگیری کند و اهداف و کارکردهای مثبت و منفی این تمرین ها و تکنیک ها را که آرامش زا تلقی می شوند بییابد، و از این دریچه، برای انسان های در جست وجوی معنا و آنانی که به دنبال آرامش حقیقی هستند، دو ساحت انسان گرایانه و خداگرایانه را با یکدیگر می سنجد. در این زمینه، تضادها و نواقص پنهان و آشکار یا درونی و بیرونی بر مفاهیم و اصطلاحات و لزوم مدیتیشن مترتب است که در مقایسه با عرفان اسلامی، دومی را صاحب امتیاز و معنای عمیق تری می کند. ساحت انسان مدارانه مدیتیشن، روانشناسانه عمل می کند و می کوشد خود حقیقی بشر را از راه زدودن افکار مزاحم، به عشق به همنوع رهنمون شود. دایره محاط عرفان اسلامی از خودی می گوید که از ابتدا عاشق و همراز است و نه تنها عشق به همنوع را در خویش دارد، بلکه عشق بالاتری را تجربه می کند که از عوالم مثال مقید و خیال و وهم فراتر هستند. امید که این مختصر، گامی باشد برای جستارهای بعدی و دقیق تر و بهتر از سوی علاقه مندان.