ایران و رشد دین نماهای جدید

جنبش های نوپدید دینی، که مخففا تحت عنوان NRMs)) شناخته می شوند، دین های جایگزین آیین ها و کیش ها هر یک در ادبیات علوم اجتماعی تعریف فنی خاصی دارند، همچنین گاه از واژه معنویت استفاده می شود. با چشم پوشی از بررسی تعاریف و تمایزات ظریف معنایی میان این مفاهیم که مجالی دیگر می طلبد، می توان موضوع نوشتار حاضر را با تعریفی گسترده عبارت دانست از گروه هایی که پس از جنگ جهانی دوم، خصوصا در دهه هفتاد و مابعد آن، در غرب و به ویژه آمریکا ظهور یافته، آگاهانه و عامدانه یا به غفلت، متصدی ارائه پاسخ به برخی پرسش های غایی شده اند که ادیان اصلی پیش تر بدان ها می پرداختند: آیا خدایی وجود دارد؟ خدا را باید کجا و چگونه یافت؟ هدف و معنای غایی زندگی چیست؟ پس از مرگ بر ما چه اتفاقی می افتد؟ چه مناسک و شعائری به ارضای وجودی انسان می انجامد؟... این شبه تعریف، حتی برخی «ادیان» و فلسفه های الحادی همچون برخی فرقه های بودیزم و جنبش پتانسیل انسانی که اعضایش را وامی دارد تا به دنبال «خدای درونی» بگردند یا جنبش های مختلف اجتماعی (همچون برخی جنبش های سبز) را نیز در بر می گیرد. از جمله جنبش های مشهور می توان از مونی ها (کلیسای وحدت بخش)، انجمن بین المللی هارا کریشنا، علم شناسی، جنبش راجنیش و جنبش خانواده (که گاه تحت عنوان فرزندان خدا نامیده می شود) یاد کرد.