عرفان؛ روا انگاری؟

ظهور عرفان به عنوان راه، روش یا نوعی از اندیشه ورزی در میان انسان ها، اگر چه مراتب و مراحل مختلف و متنوعی داشته است، درکل بیانگر تلاش انسان برای بهره برداری از توانمندی های وجودی خویش در راستای دستیابی به پاسخ پرسش های خود، رسیدن به نوعی آرامش و آسایش روحی و بالاخره ایجاد سهولت و اطمینان در طی طریق و سلوک در مسیر حیات خویش است.ازاین رو بررسی آن به عنوان یک مکتب معرفتی – سلوکی و تعیین مراحل تاریخی ظهور و بروز آن، خودبه خود ما را با مسائل و مشکلات متعددی مواجه می سازد که ناگزیر برای دستیابی به اصل ماجرای عرفان باید با عنایتی خاص با آن ها رو به رو شویم؛ زیرا در این تصور، عرفان مکتبی است که در کنار سایر مکاتب و گرایش های فکری و فرهنگی بشری – که با وجود بنیادهای ذهنی و روحی – روانی خاصی که دارد، و در عرصه عملی زندگی نیز وارد شده است – خواه ناخواه با امور وموارد عینی و عملی موجود در قلمرو زندگی ارتباط و به هر صورت با آن ها تعامل پیدا کرده است.
بنابراین در این نوشتار به عرفان به عنوان پدیده ای عینی و ملموس در بستر زندگی نگاه می شود که به نوبه خود در ماجرای تاثیر و تاثرات وارد شده و می توان در نقاط خاصی از تاریخ و سرگذشت آن، حالات و اوصاف خاصی برای آن برشمرد و از این رهگذر درباره نحوه مواجهات و تعاملاتی که با مسائل پیرامونی خود داشته است، داوری کرد.