حجب النور شرح حجاب های نورانی معرفت، در شعر حضرت امام(س)

الهی هب لی کمال الانقطاع الیک، و انر ابصار قلوبنا بضیاء نظرها الیک، حتی تخرق ابصار القلوب حجب النور، فتصل الی معدن العظمه، و تصیر ارواحنا معلقه بعز قدسک.
(مناجات شعبانیه، بحارالانوار، ج 1، ص 99-97)در اینجا انجمن کرده ایم تا از شخصیتی سخن بگوییم که نسبت شاعری به او شایان شان شاهین آسای او نیست؛ و به قول اقبال لاهوری: سخن سرا نامیدن چون اویی، نوعی تهمت و تحقیر رواداشتن به او است:نبیند خیر آن مرد فرودست که بر من تهمت شعر و سخن بستچه آنکه گفته اند: «الشعر کمال للناقص و نقص للکامل»: شعر، برای ناقص کمال و برای کامل نقص است؛ فردوسی، مولوی، سعدی و جامی به صفت و نسبت شاعری بزرگ و ارجمند نمی شوند، بلکه شعر با نسبت خویش به این بزرگان، بزرگ و ارجمند می گردد.
حضرت امام (سلام الله و رضوانه علیه) شعر نمی سرود، بلکه شعر یکی از سرریزهای وجود ذی وجود او بود. او اقیانوسی بود مواج و فیاض، سرشار و لبریز که زلال معرفت و معنویت از ژرفنای وجود کران ناشناس او سرریز می کرد؛ معارف الهی و مواهب معنوی او به صور گوناگون: گاه به نثر و گاه به نظم، گاه به لفظ و گاه به فعل، گاه به عبارت و گاه به اشارت، مجال تجلی و تبلور می یافت.