نوای رزم در شاهنامه

بخش بزرگی از ادبیات سرزمین ما را سروده های حماسی تشکیل می دهد. بنمایه این گونه آثار، نبردهای پهلوانان در دو گروه داد و بیداد است. سراینده می کوشد فرهنگ و تمدن قوم خود را در رفتار پهلوانان آزاده به جهانیان بنمایاند و از سوی دیگر آیینهای نیکوی نیاکانمان را در پوششی از واژه ها، ابزار و آداب جنگ به ما بیاموزد. رسیدن به این میراث ارزشمند تنها با جستجو در وجب به وجب میدانهای رزم بر ساخته فردوسی و دیگر حماسه سرایان میسر خواهدبود. در همین راستا تلاش شده است ابزارهای نوای رزم (سازهای رزمی) در شاهنامه به ترتیب بسامد معرفی، و تقسیم بندی، و سپس ویژگی های برخی از آنها با توجه به سروده های فردوسی و دیگر آثار بررسی شود.