تصویری از ذهن و زبان صائب

نویسنده در این مقاله در پی این است تا جایگاه عناصری از قبیل معنی، تصویر، تخیل و زبان را در شعر صائب تبریزی بازنماید و پیوندهای تنگاتنگ آنها را با یکدیگر نشان دهد. نگارنده براین باور است که صائب از میان تمامی عوامل وعناصر شعری به زبان و تخیل اهمیت بیشتری داده است. در شعر وی تلفیق دل انگیز دیگری از احساس و ادراک از همان نوع که در مکتب فکری فلسفی صدارالمتالهین می توان دید به چشم می خورد. صائب در تمثیلهای دلنشین خود بیشتر به طبیعت و جهان نظر دارد و برونگراست اما درمفهوم و مضمون اصلی درونگرا به نظر می آید.درواقع، هدف از کاربرد بسیار تمثیل و نماد در شعر او نیزتلاش برای تبیین مفاهیم ذهنی و مجردی است که قصد دارد به خواننده خویش القا کند. این امر به خودی خود، شاعر را ناگزیر ازدستیازی به اجزا و عناصر محسوس و ملموس طبیعت می سازد. در عین حال، می تواند از دلایل مهم حضور چشمگیر طبیعت در شعر وی به شمار آید.