مروری بر تغییر پارادایمی در سیاست خارجی آمریکا در دوران بوش

شاخصه اصلی سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا در قرن نوزدهم میلادی، انزواگرایی و عدم دخالت مستقیم در قاره های دیگر بود. این سیاست در پی جنگ اول جهانی تغییر کرد و آمریکا به تدریج نقش بیشتری در عرصه نظام بین الملل پیدا کرد. پس از جنگ جهانی دوم، ایالات متحده با تعریف کمونیسم به عنوان ایدئولوژی مخالف لیبرالیسم، اتحاد جماهیر شوروی را به عنوان مبلغ این تفکر به عنوان دشمن خود معرفی نمود و این مطلب تبدیل به جهت دهنده اصلی سیاست خارجی آمریکا گردید. جنگ سرد - که مملو از درگیری، بازدارندگی و مسابقه تسلیحاتی در نقاط مختلف جهان بود- بر این اساس استوار بود که ایالات متحده می بایست با شوروی مقابله نماید. پس از فروپاشی نظام دو قطبی، این عامل معنی بخش سیاست خارجی آمریکا به یکباره رنگ بربست. در دهه 1990 میلادی سیاست خارجی آمریکا دچار نوعی سردرگمی گردید. برخی از متفکران آمریکایی، اسلام رادیکال را دشمن اصلی آمریکا معرفی نمودند و برخی، سخن از پایان تاریخ و برخی نیز جنگ تمدن ها را مطرح ساختند تا بتوانند دگری (رقیبی) جدید تعریف نموده و سیاست خارجی آمریکا را از ابهام خارج سازند. ولی هیچکدام از این مسایل نتوانست به اندازه حوادث 11 سپتامبر 2001 میلادی در این راستا الهام بخش باشد. تیم نومحافظه کار جرج دبلیو بوش با استفاده از این حوادث، تروریسم را جایگزین کمونیسم دوران جنگ سرد نمود و با آغاز دو جنگ عظیم در افغانستان و عراق اهداف کلان خود را در قالب طرح خاورمیانه بزرگ- که مدتها قبل تدوین شده بود- به پیش برد. این تحقیق به بررسی چگونگی این تغییر پارادایمی در سیاست خارجی آمریکا می پردازد.