ترامتنیت مطالعه روابط یک متن با دیگر متن ها

ارتباط یک متن با متن های دیگر از موضوعات مهمی است که با ساختارگرایی و پساساختارگرایی مورد توجه پژوهشگرانی چون کریستوا، بارت، ریفاتر، ژنت و... قرار گرفته است. ژولیا کریستوا نخستین بار در دهه 1960 اصطلاح بینامتنیت (Intertextualite) را برای هر نوع ارتباط میان متن های گوناگون مطرح کرد. پس از آن ژرار ژنت با گسترش دامنه مطالعاتی کریستوا هر نوع رابطه میان یک متن با متن های دیگر یا غیر خود را با واژه جدید ترامتنیت (Transtextualite) نام گذاری نمود و آن را به پنج دسته تقسیم کرد که بینامتنیت یکی از اقسام آن محسوب می شود. اقسام دیگر ترامتنیت عبارتند از: سرمتنیت ((Arcitextualite، پیرامتنیت ((Paratextualite، فرامتنیت ((Metatextualite و بیش متنیت (Hypertextualite) که هریک تقسیم بندی های دیگری را شامل می شود. از این میان بینامتنیت و بیش متنیت به رابطه میان دو متن هنری یا می پردازد و سایر اقسام ترامتنیت به رابطه میان یک متن و شبه متن های مرتبط با آن توجه دارد. به عبارتی پیرامتنیت به رابطه میان یک متن و پیرامتن های پیوسته و گسسته آن اشاره دارد. فرامتن رابطه تفسیری یک متن نسبت به متن دیگر مورد توجه قرار می دهد و سرمتنیت به رابطه میان یک متن و گونه ای که به آن تعلق دارد می پردازد. در این مجال کوشش می شود به چگونگی روابط میان متنی از نظر ژنت به تفصیل پرداخته شود.