اثرات سطوح متفاوت پربیوتیک اینولین جیره غذایی بر شاخص های رشد، تغذیه، نرخ بازماندگی و ترکیب بدن فیل ماهیان Huso huso (Linnaeus، 1754) جوان پرورشی

استفاده از پربیوتیک ها به عنوان مواد غذائی غیرقابل هضم که به طور مؤثری سلامتی میزبان را از طریق تحریک و یا محدود کردن رشد باکتری های موجود در روده تحت تاثیر قرار می دهند، ایده جدیدی است که در آبزی پروری شکل گرفته است. این پژوهش به منظور ارزیابی تاثیر یکی از انواع پربیوتیک ها به نام اینولین بر شاخص رشد، تغذیه، نرخ بازماندگی و ترکیب بدن فیل ماهیان جوان پرورشی انجام شد. این تحقیق با استفاده از طرح کاملا تصادفی شامل سطوح 1، 2 و3 درصد اینولین که جایگزین سلولز جیره شاهد شدند در قالب چهار تیمار با سه تکرار طراحی شد. بچه ماهیان با میانگین وزنی 38/0±14/16 گرم و تراکم 50 عدد در حوضچه های فایبرگلاس به مدت 8 هفته با جیره های آزمایشی تا حد سیری تغذیه شدند. پارامترهای اندازه گیری شده شامل معیارهای رشد (وزن نهایی، نرخ رشد ویژه، فاکتور وضعیت، مقدار غذای خورده شده روزانه و سرعت رشد طولی و وزنی)، شاخص های تغذیه ای (ضریب تبدیل غذا، کارایی غذا، نسبت بازده پروتئینی، میزان بهره برداری خالص از پروتئین، نسبت کارایی چربی، ارزش تولید چربی و ارزش تولید انرژی)، ترکیب شیمیایی لاشه (رطوبت، خاکستر، چربی و پروتئین) و تراکم باکتریایی روده بود. نتایج حاصل از رگرسیون خطی حاکی از همبستگی منفی بین سطوح مختلف پربیوتیک اینولین و برخی شاخص های رشد و تغذیه شامل وزن نهایی، نرخ رشد ویژه، کارآیی ابقاء انرژی، نسبت کارآیی پروتئین، میزان بهره برداری خالص از پروتئین و کارایی غذا در فیل ماهیان پرورشی بود؛ به طوری که در سطح 3 درصد اینولین در جیره مقادیر فاکتورهای فوق الذکر در مقایسه با سایر تیمارها کاهش یافت (05/0>P). بیشترین نرخ بقاء بدون هیچ گونه تفاوت معنی داری در سطح یک درصد اینولین در جیره غذایی مشاهده گردید (05/0P). یافته های آنالیز لاشه نشان داد که هیچ کدام از تیمارها بر ترکیبات بدن فیل ماهیان جوان پرورشی تاثیر معنی داری نگذاشتند (05/0