اثر عوامل تحریکی در کنترل صرع

صرع دومین بیماری شایع بیماری های مغز و اعصاب میباشد که هنوز به مقدار کمی شناخته شده است. میزان بروز یک تشنج منفرد در کل جمعیت برابر٪ 5 می باشد؛ در حالی که صرع در٪2_1 جمعیت پدیدار می شود. هدف اصلی در بیماران صرعی کنترل و قطع تشنج های آنها می باشد. هدف از این مطالعه پیدا کردن شیوع عوامل تحریکی در دو گروه بیماران صرعی و بیماران با یک تشنج منفرد می باشد.
331 بیمار که با تشنج عمومی به اتفاقات نورولوژی بیمارستان نمازی ارجاع شده بودند، جمع آوری شدند. اطلاعات به وسیله یک پرسشنامه جمع آوری شدند.
7/92٪ از کلیه بیماران حداقل دارای یک عامل تحریکی بودند. شایعترین عامل تحریکی در گروه صرعی ها ترک یا کاهش داروهای ضد تشنج بود(4/41٪)،استرس روحی(4/36 ٪)، و کم خوابی(34٪) به ترتیب دوم و سوم بودند. شایعترین عامل تحریکی در گروه با تشنج منفرد مصرف ترامادول(6/42٪) بود؛ کم خوابی(2/40٪) و استرس روحی(2/34٪) به ترتیب دوم و سوم بودند.
با در نظر گرفتن مطالب ذکر شده، باید ذکر کنیم که با توجه به شیوع بالای عوامل تحریکی قبل از تشنج در بیماران صرعی، به نظر می رسد که کنترل اختلالات صرعی از طریق حذف این عوامل از زندگی آنها؛ بدون اضافه کردن به دوز یا اضافه کردن داروی جدید، امکان پذیر باشد.