بررسی مقایسه ایی تاثیر روش درمان بر اساس پیشرفت سیستم عصبی بهمراه تزریق سم بوتولینم (دیسپورت) و درمان بر اساس پیشرفت سیستم عصبی به تنهایی برکاهش اسپاستی سیتی و کیفیت الگوهای حرکتی اندام تحتانی در بیماران همی پلژی

اسپاستی سیتی یکی از اختلالات حرکتی همراه سندرم نرون محرکه فوقانی است که همواره مکانیزمها و ارزیابی و درمان آن از مشکلات تراپیست ها و کلینیسینهاست. بعضی اسپاستی سیتی را مشکل اصلی بیماران از جمله مبتلایان به همی پلژی می دانند و معتقدند در حضور اسپاستی سیتی کسب حرکت طبیعی و فعالیت های فانکشنال مشکل خواهد بود. برای کنترل اسپاستی سیتی و کسب فعالیت های فانکشنال روش های درمانی مختلفی ارائه شده اند که از جمله آنها روش NDT است. فارماکوتراپی خوراکی جهت درمان نیز وجود دارد که شامل نرومودلاتورهای CNS مانند دیازپام و شل کننده های عضلانی مانند دانترولن است. بر طبق شواهد تزریق BTX-A (دیسپورت) نیز در کاهش اسپاستی سیتی مفید می باشد. روش NDT بر اساس نظریات بوبات روش عموما مورد استفاده در کلینیک های فیزیوتراپی جهت درمان بیماران همی پلژی اسپاستیک است که از اهداف آن کنترل و کاهش اسپاستی سیتی و کسب مجدد حرکات طبیعی و فانکشنال می باشد. یکی از اختلالات بیماران همی پلژی اسپاستی سیتی پلانتار فلکسورهای مچ پا است که باعث اختلال در کیفیت فعالیت اندام تحتانی و الگوی راه رفتن بیمار می شود که زمان قابل توجهی جهت اصلاح آن صرف می شود. از آنجایی که BTX-A با قابلیت تاثیر انتخابی بالا قادر است بر روی اسپاستی سیتی مؤثر عمل کند و نیز تاثیر BTX-A بهمراه درمان های فیزیوتراپی و نیز کارآیی درمان های فیزیوتراپی مشخص نشده است. بنابراین در این تحقیق هدف این است که کارآیی روش NDT بهمراه تزریق BTX-A در پلانتار فلکسورهای مچ پا با روش NDT به تنهایی به روی میزان اسپاستی سیتی و کیفیت الگوهای حرکتی اندام تحتانی بیماران همی پلژی مورد مقایسه قرار گیرد.
در این مطالعه 20 بیمار همی پلژی (9نفر زن و 11 نفر مرد) با دامنه سنی 78 41 سال که در فاز اسپاستیک بیماری بوده و یا بدون وسیله کمکی قادر به راه رفتن بوده اند شرکت کردند. درجه اسپاستی سیتی بیماران طبق مقیاس (OAS) Original Ashworth بین 1 تا 3 بود. در گروه اول 10 بیمار با روش NDT و در گروه دوم 10 بیمار با روش NDT. بعلاوه تزریق سم بوتولینم درمان شدند. قبل از درمان ارزیابی های پایه شامل اندازه گیری درجه اسپاستی سیتی پلانتار فلکسورها طبق مقیاس OAS، دامنه حرکتی فعال و غیر فعال مچ پا، کیفیت الگوهای حرکتی براساس روش NDT در حالت ایستاده و بررسی های الکتروفیزیولوژیک شامل حداکثر دامنه رفلکس H، حداکثر دامنه پاسخ M و نسبت H/ M بودند که نتایج آنها پس از درمان که به مدت 10 جلسه به طول انجامید در داخل هر گروه و نیز بین گروه ها، مورد مقایسه قرار گرفت. تزریق سم بوتولینم در گروه عضلات پلانتار فلکسور بیماران گروه دوم از طریق سوزن الکترومیوگرافی صورت گرفت. جهت عضله گاستروکنموس 200 واحد توکسین در 4 محل (سرهای داخلی و خارجی)، سولئوس 75 واحد توکسین در 2 محل و تیبیالیس خلفی 50 واحد توکسین در 2 محل تزریق شد.
در گروه اول کاهش مقیاس OAS، افزایش دامنه حرکتی فعال و غیر فعال و افزایش کیفیت الگوهای حرکتی اندام تحتانی پس از 10 جلسه درمان NDT دیده شد (01/0P<). تغییر معنی داری در دامنه رفلکس H و موج M و نسبت H/M در گروه اول دیده نشد. در گروه دوم کاهش مقیاس OAS، افزایش دامنه حرکتی فعال و غیر فعال و افزایش کیفیت الگوهای حرکتی اندام تحتانی پس از 10 جلسه درمان NDT بعلاوه تزریق سم بوتولینم دیده شد (005/0 P<). دامنه رفلکس H و موج M کاهش معنی داری را نشان داد (005/0 (P<. نسبت H/ M تغییر معنی داری نکرد. مقایسه نتایج بین دو گروه نشان داد که در گروه دوم کاهش مقیاس OAS، افزایش دامنه های حرکتی فعال و غیر فعال و افزایش کیفیت الگوهای حرکتی اندام تحتانی بارزتر بوده است.
درمانهای NDT با مهار الگوهای غیر طبیعی و تسهیل پاسخهای طبیعی و افزایش توانایی بیمار جهت انجام حرکات مجرا علی رغم وجود الگوهای کلیشه ای حرکتی قادر است اسپاستی سیتی را کاهش داده و دامنه حرکتی و کیفیت الگوهای حرکتی را افزایش دهند. سم بوتولینم با تاثیر مستقیم بر روی تون عضله و کاهش اسپاستی سیتی قادر است کارایی درمانهای (NDT) را جهت ایجاد رفلکسهای سطوح بالاتر و کسب کنترل حرکتی افزایش دهد.