نگاهی به توسعه درونزای بافت های فرسوده شهری (با تاکید بر باز زنده ‏سازی، بهسازی، نوسازی، بازسازی) و چالش ‏های پیش روی آن

شهرها به مثابه موجودات زنده همواره در سیر تکاملی خود، یک سیکل حیات فیزیکی را پشت سر می‏ گذارند؛ بدین صورت که متولد می‏ شوند، رشد می‏ کنند و کمیت‏شان افزایش می‏ یابد، بزرگ شده و تغییر نقش می ‏دهند؛ پیر شده و دچار فرسوگی می ‏شوند. در این میان؛ انسان برای حفظ هویت و اصالت شهر در تلاش برای پایداری و زنده نگه داشتن شهر، بافت شهر و بالاخص بافت های فرسوده دست به اقداماتی می ‏زند که توسعه درونزای شهر (رشد درونی) از جمله این راه ها است. اصطلاح توسعه درونی (توسعه درونزا) براساس تعریف خود؛ نوسازی، بهسازی و به نوعی دوباره قابل استفاده نمودن مناطق شهری موجود است، که معمولا این امر در مناطقی انجام می‏ گیرد که یکپارچگی و انسجام خود را از دست داده و در حال متلاشی شدن است. در واقع توسعه درونزای شهر استفاده بهینه از امکانات بالقوه شهر و دیدی تازه نسبت به زندگی در شهر به ویژه بافت های فرسوده است. هدف از این مقاله بررسی و شناسایی راه های رسیدن به توسعه درونزای بافت فرسوده از طریق باز زنده ‏سازی، نوسازی، بازسازی و موانع در سر راه آن است. در این مقاله با رویکردی توصیفی و تحلیلی و به روش اسنادی، به بررسی و شناسایی راه های توسعه درونزای بافت های فرسوده و چالش‏ های پیش روی آنها می‏ پردازیم. نتایج حاصل از این تحقیق نشان دهنده این است که اعمال روش هایی همانند باز زنده سازی، بهسازی، نوسازی و بازسازی با توجه به شناخت مردم و مسایل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی وغیره و تشریح مسایل می‏ تواند در توسعه درونزای بافت های فرسوده و جلوگیری از جمعیت گریزی در بافته ای فرسوده مثمرثمر باشد.