آشنایی با سیستم تعیین موقعیت جهانی

از زمانی که انسان برای اولین بار خانه خویش را به منظور جستجوی غذا ترک کرد نیاز به روشی برای بازگشت به خانه داشت. علامت گذاری سنگ های مسیر رفت و برگشت، استفاده از خط ساحل و اجرام سماوی مثل خورشید، ماه و ستارگان اولین راه ‏حلهایی بودند که کم دقت و وقت‏ گیر نیز بودند. بعدها، با توسعه فناوری وتکنولوژی سیستم های رادیویی و سپس ماهواره‏ های تعیین موقعیت، امر مسیریابی، سریع تر و دقیق‏ تر گردید. سیستم تعیین موقعیت جهانی، برای اولین بار در سال 1983 توسط ارتش آمریکا، با صرف 12 میلیارد دلار و با پرتاب اولین ماهواره به فضا ایجاد گردید. این سیستم دارای انواع مختلف پایه، دستی و خودرویی می‏ باشد که به ترتیب دارای دقت بالاتر و هزینه بیشتری نیز هستند. این سیستم از سه قسمت فضایی، کنترل زمینی و کاربری تشکیل شده است. گیرنده‏ ها زمان ارسال سیگنال از ماهواره را با زمان دریافت آن مقایسه و از اختلاف این دو زمان فاصله گیرنده از ماهواره را تعیین می‏ کنند. دریافت اطلاعات چهار ماهواره برای یافتن مختصات سه بعدی مورد نیاز است. قابلیت دسترسی در کلیه ساعات شبانه ‏روز، هر نوع شرایط جوی و سهولت استفاده از آن از مزایای سیستم می‏ باشد. از انواع این سیستم می ‏توان به ترانزیت، گلوناس، استارفیکس و دوریس اشاره نمود. منابع خطای سیستم نیز عبارتند از: خطای محاسبه کاربر و کم شدن دقت ژیومتریک.