مداخله در پرخاشگری کودکان و نوجوانان

خشم و پرخاشگری از جمله رفتارهای ناهنجار نسبتا شایع در کودکان و نوجوانان است. این رفتارها می توانند جهت گیری درونی یا بیرونی و جنبه های خصمانه یا وسیله ای داشته باشند. این اختلال در پسران بیش از دختران مشاهده می شود و در جدیدترین طبقه بندی اختلالات روانی از آن به عنوان اختلال سلوک یاد می شود.
نظریه های متفاوت تبیین های مختلفی درباره این اختلال ارائه می دهند. به نظر می رسد خانواده و نظام تربیتی موجود در خانواده نقش مهمی در شکل گیری پرخاشگری بر عهده دارند. در این میان فقدان روابط گرم و صمیمانه، محرومیتهای شدید و تبعیضات والدین از اهمیت اساسی برخوردار هستند. گاه پرخاشگری کودک و یا نوجوان ناشی از تعبیر و تفسیرهای غیرواقعی و خصمانه ای است که از دنیای پیرامون خود دارند.
شیوه های متفاوتی برای اصلاح و کنترل رفتار پرخاشگرانه توصیه می شوند که از درمانهای مبتنی بر دیدگاه طبی تا روش های متنوع روانی تربیتی را در بر می گیرند. در این مطالعه بر روش های روانشناختی از جمله روابط مناسب والدین و کودک، استفاده از تقویت کننده های مثبت و منفی، آموزش کنترل خود، تغییر سازه های شناختی و جلوگیری از تماشای فیلمهای خشونت آمیز تاکید بیشتری شده است. در کنار این شیوه ها استفاده از سایر روش های شناختی رفتاری به منظور تغییر و اصلاح پرخاشگری در کودکان و نوجوانان نیز پیشنهاد گردیده اند.