نظریه پردازان سلامت روانی

تاکنون تبیین های متفاوتی از سلامت روانی ارائه شده است: فقدان بیماری، داشتن تعادل عاطفی، سازش اجتماعی، احساس راحتی و آسایش، یکپارچگی شخصیت، شناخت خود و محیط، خود واقعی بودن و عدم ایفای نقش و بسیاری تعاریف دیگر. آنچه در بررسی تبیین های مختلف مفهوم «سلامت روانی» دیده می شود، اختلاف نظرهایی است که بین اندیشمندان و صاحب نظران روانشناسی و مشاوره وجود دارد. برخی از این نظریه پردازان مانند آلپورت، اریک فرام، راجرز، مزلو، اریکسون، یونگ و فرانکل به جنبه سالم طبیعت آدمی می پردازند. این روانشناسان، در تلاش برای غنا بخشیدن شخصیت انسان هستند و نگرش منحصر به فردی در خصوص رشد روانی و کمال انسانی عرضه می کنند. به اعتقاد آنان سلامت روانی بسی بیش از نداشتن روان نژندی یا روانپریشی است. روانکاوان استفاده کم از مکانیسمهای دفاعی و برقراری تعادل بین سطوح سه گانه شخصیت با میانجیگری «من» را تاکید می کنند. رفتارگرایان به تشریح نابهنجاری یا بیماری روانی می پردازند و سپس نتیجه می گیرند که سلامت روان در واقع مساوی با عدم بیماری روانی است. سیستمی ها به غنی سازی تعاملات اعضای خانواده و یکپارچه نگرها استفاده از شیوه های متعدد با توجه به وجوه مختلف شخصیت را پیشنهاد می کنند. براساس تعریف سازمان بهداشت جهانی، سلامتی نه فقط فقدان بیماری است و نقص عضو، بلکه حالت رفاه کامل جسمانی، روانی و اجتماعی را نیز در بر می گیرد.