ارزیابی روش تزریق عضلانی و داخل جلدی پلاسمید باکتریایی حاوی ژن نوکلئوپروتئین ویروس آنفلوانزا

استفاده از واکسن های ژنی بر پایه کاربرد پلاسمیدهای باکتریایی به منظور القای ایمنی سلولی بر ضد عوامل بیماری زا یکی از رویکردهای نوین به شمار می رود. ساز و کارهایی که توسط آن سلول های ایمنی اختصاصی بر ضد آنتی ژن عرضه شده توسط واکسن های پلاسمیدی شکل می گیرند، هنوز به طور کامل شناخته شده نیست. از این رو، لازم است تا چند راه تزریق واکسن به منظور یافتن بهترین راه ایمن سازی در مورد هر آنتی ژن منحصر به فرد، ارزیابی شود. در این پژوهش روش تزریق عضلانی ناقل ژنی حاوی نوکلئوپروتئین ویروس آنفلوانزا با روش تزریق داخل جلدی مقایسه شد.
در این مطالعه، توانایی دو روش مختلف ایمن سازی (داخل عضلانی و داخل جلدی) در القای پاسخ سلول کشی لنفوسیت های T و نیز توانایی این دو روش در پاک سازی ویروس آنفلوانزا از ریه موش های BALB/c مقایسه شد. به این منظور، موش های BALB/c جنس ماده در روزهای 0، 14 و 28 با پلاسمید بیانی ژن نوکلئوپروتئین ویروس آنفلوانزا ایمن سازی شدند. دو هفته پس از تزریق آخر، میزان پاسخ سلول کشی لنفوسیت های T به روش لاکتات دهیدروژناز ارزیابی شد. همچنین، موش های مورد آزمایش با ویروس آنفلوانزا چالش شدند و عیار ویروس آنفلوانزا در ریه موش ها 4 روز پس از چالش سنجش شد.
آزمایش های صورت گرفته نشان داد که ایمن سازی موش ها به روش تزریق عضلانی پاسخ سلول کشی لنفوسیت های T قوی تری در مقایسه با روش داخل جلدی القا می کند. همچنین موش های ایمن شده به روش تزریق عضلانی سطح بالاتری از پاک سازی ویروس از ریه را نشان دادند.
نتایج این تحقیق نشان داد که تفاوت در روش ایمن سازی با استفاده از واکسن ژنی نوکلئوپروتئین ویروس آنفلوانزا منجر به القای متفاوت پاسخ های ایمنی سلولی می شود.