ارزیابی توانمندی اکوتوریستی مکان های ژئومورفیکی حوضه ی آبریز آسیاب خرابه در شمال غرب ایران به روش پرالونگ (Pralong)

طرح رابطه ی مسائل ژئومورفولوژیک با توریسم از جمله حیطه های مطالعاتی بین رشته ای مطرح در سال های اخیر است. با برقراری چنین ارتباطی، مکان های توریستی ژئومورفولوژیکی به صورت اشکال و فرآیندهای ژئومورفولوژیکی تعریف می شوند که بنابر درک انسان از عوامل تاثیرگذار زمین شناسی، ژئومورفولوژیکی، تاریخی و اجتماعی این مکان ها، ارزش زیبایی شناختی، علمی، فرهنگی-تاریخی و یا اجتماعی- اقتصادی پیدا می کنند. براساس چنین جایگاهی، معرفی مکان های ژئومورفیکی حوضه ی آبریز آسیاب خرابه و ارایه ی صورت وضعیت توان-های اکوتوریسمی آنها جزو اهداف اصلی این پژوهش تعیین گردید. به منظور ارزیابی توانمندی اکوتوریستی حوضه ی آبریز به تفکیک مکان های ژئومورفیکی موجود در آن، از روش پرالونگ (Pralong، 2005) استفاده شد.
نتایج نشان داد که مکان های طرح شده قابلیت طرح به عنوان یک مکان توریستی ژئومورفولوژیک را دارند و می توان آنها را جزو منابع طبیعی و گردشگری منطقه به شمار آورد. بر همین اساس، ارزش این مکان-ها عمدتا به دلیل بالا بودن عیار علمی آنهاست. دشواری دسترسی، دوری از مراکز جمعیتی، عدم معرفی توانمندی های منطقه، نوع نگرش مردم به گردشگری و نحوه ی گذران اوقات فراغت و در نهایت عدم توجه به اکوتوریسم به مفهوم واقعی آن مهمترین عوامل موثردر کاهش مجموع عیارهای محاسبه شده هستند.
در حال حاضر، بهره برداری از آبشار آسیاب خرابه به عنوان تنها مکان ژئومورفیکی در حال بهره برداری، با روش هایی غیراکوتوریسمی صورت می گیرد و به عملکرد سیستم های مورفوژنتیک که خود ایجادکننده ی این جاذبه ها هستند، توجهی نمی شود. در نهایت، ارایه ی نگاهی جدید به حوضه های آبریز و واحدهای ژئومورفولوژیکی و تعریف آنها در قالبی از مفاهیم اکوتوریسمی، مهمترین دستاورد این پژوهش می باشد که مستلزم پیگیری از طرف محققین کشور عزیزمان می باشد تا از این طریق بتوان به این آرزو که چگونه می توان بین ماهیت سیستم های مورفوژنتیک و آنچه که برنامه ریزان می خواهند رابطه برقرارنمود؟جامه ی عمل پوشاند.