گونه شناسی بومی سرودهای ایران

بومی سرود به اشعاری گفته می شودکه شاعران محلی با استفاده از فرهنگ، وازگان و درون مایه هایبومی منطقه خود آن را می سرایند. این ترانه ها در ادبیات شفاهی اهمیت ویژه ای دارند؛ زیرا ما را با مفاهیم و اندیشه های متعالی آنان آشنا می سازند. بومی سرودها در حوزهجغرافیای فرهنگی ایران بزرگ تنوع و گوناگونی فراوانی دارند. امیری، تبری، طالبا، نجما، کتولی، حقانی، سوت خوانی، شرفشاهی، چهاردانه، کیلالی و لاکو؛واسونک، شربه، شروه، حاجیانی، فایزخوانی، شنبه ای، کله فریاد، دوبیتی، چهاربیتی، سرحدی، سرصوت، فریاد، نوا، فراقی، عاشقانه، شعردلبر، شعرجاهلی، حقیقی، سه خشتی، گورانی، بیت، نوول، فهلویات، هوره، حیران، لاوک و چهار لنگی، بایاتی، عاشیقی، آغی، باغلاما، قوشما، لایلالار، جیغالی، سالاما، الف لام، قایتارما، دیل ودؤئمز، لیکو، شیر، زهیرک، کردی و سیتک، تنها بخشی از بومی سرودها هستند که ضروری است تا پیش از نابودی آنها شناخته و گونه شناسی شوند. در این مقاله پس از تبیین، پیشینه و تعریف بومی سرود، تاریخچه، ارزش ها و ویژگی های آن ارائه می شود، سپس بومی سرود های برجستهمناطق مختلف ایران از نظر حوزه جغرافیایی، وجه تسمیه، قالب، زیبایی شناسی، محتوا و درون مایه بررسی و طبقه بندی می شوند.