تاثیر منابع و سطوح مختلف پری بیوتیک بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی

هدف از انجام این پژوهش، بررسی اثرات منابع و سطوح مختلف پری بیوتیک]آسپرژیلوس (AM) و مانان اولیگوساکارید (MOS)[در جیره جوجه های گوشتی روی صفات عملکرد (مصرف خوراک، افزایش وزن بدن، ضریب تبدیل غذایی) در دوره های آغازین، رشد و پایانی و همچنین صفات لاشه (درصد وزنی بخش های خوراکی و غیرخوراکی بر مبنای وزن زنده پرنده) در پایان دوره پرورش بود. به این منظور در شروع آزمایش 280 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه سویه راس 308 در یک طرح بلوک های کامل تصادفی با 7 تیمار و 4 تکرار قرار داده شدند. تیمارها شامل 1) بدون پری بیوتیک (شاهد) 2) 10/0 درصد پری بیوتیک AM در دوره آغازین و 05/0 درصد در دوره رشد و پایانی 3) 20/0 درصد پری بیوتیک AM در دوره آغازین و 10/0 درصد در دوره رشد و پایانی 4) 30/0 درصد پری بیوتیک AM در دوره آغازین و 15/0 درصد در دوره رشد و پایانی 5) 10/0 درصد پری بیوتیک MOS در دوره آغازین و 05/0 درصد در دوره رشد و پایانی 6) 20/0 درصد پری بیوتیک MOS در دوره آغازین و 10/0 درصد در دوره رشد و پایانی 7) 30/0 درصد پری بیوتیک MOS در دوره آغازین و 15/0 درصد در دوره رشد و پایانی، بودند. در دوره آغازین (21-1 روزگی) تیمارهای تغذیه شده با منبع پری بیوتیکی AM، خوراک مصرفی بیشتری در مقایسه با تیمارهای تغذیه شده با منبع پری بیوتیکی MOS داشتند (05/0>P). در دوره پایانی (49-43 روزگی)، مشاهده شد که جیره های غذایی حاوی پری بیوتیک AM افزایش وزن بهتری نسبت به جیره های غذایی حاوی پری بیوتیک MOS داشته (05/0>P)، و تیمارهای تغذیه شده با منبع پری بیوتیک AM، ضریب تبدیل غذایی بهتری نسبت به تیمارهای تغذیه شده با منبع پری بیوتیک MOS در دوره پایانی (49-43 روزگی) داشتند (05/0>P). منابع و سطوح مختلف پری بیوتیک درصد وزنی لاشه خالص، روده ها، سینه و ران ها را تحت تاثیر قرار ندادند ولی با مقایسه میانگین منابع مختلف پری بیوتیک از نظر درصد وزنی کبد مشخص شد که جیره های غذایی حاوی پری بیوتیک MOS نسبت به جیره های غذایی حاوی پری بیوتیک AM درصد وزنی کبد بالایی داشتند (05/0>P). درصد وزنی چربی حفره شکمی در تیمار شاهد، کمتر از بقیه جیره های غذایی بود. به طورکلی پری بیوتیک AM نسبت به پری بیوتیک MOS عملکرد بهتری نشان داد.