نگرشی به فرهنگ کهن بختیاری (زبان، شعر، فرهنگ، آیینها و باورها)

بختیاری ها از گذشته های دور در ایرانشهر زیسته و فرهنگ و هنر و ادبیات شفاهی خود و این کهن بوم و بر را بر صفحه جان خود نگاشته و به نسلهای بعد به امانت سپرده اند. آنان، فرهنگ و میراث باستان را پاس داشته، اسب و یراق و تفنگ را از اسباب و لوازم تشخص می دانند؛ اسب دوانی همراه با تیراندازی، از سرگرمی ها و بازی های رزمی و نمایشی مردان بویژه در مراسم عروسی است.
لباس مردان و زنان بختیاری از سایر ایل ها و عشایر ممتاز است، گویش آنان با ایلها و قبایل همجوار پیوندی نزدیک دارد ولی با مقایسه با گویش کردی تفاوت ها بیشتر به چشم می خورد.
هرچند باورهای فرهنگی آنان در گذر زمان دستخوش تاثیرپذیری های جغرافیایی، تاریخی، اجتماعی، اقتصادی و حتی سیاسی شده، اما این عوامل هیچکدام نتوانسته بنیاد کهن آن را سست کند و پیوند آن را با آیندگان بگسلاند؛ گویش ها، پوشش ها و آیین های آنان تا حد زیادی اصیل مانده است و بسیاری از واژگان کهن هنوز در بین آنان رواج دارد.
آنان در برابر سختی ها و اقوام مهاجم نه تنها تسلیم نشده که با همت و غیرت خود اجازه نفوذ به آنها نداده اند؛ زن و مرد این دیار در عین حال که روح و احساسی به لطافت و سادگی گلبرگهای شقایق ها وآلاله های دشتهایشان را دارند، همتی به بلندای ستیغها و اراده ای به استواری کوه های آسمان سای دیارشان دارا هستند. که این عادات و باورهای فرهنگی را می توان دراشعار و آیینهایشان دید.
شعر و آهنگ و ترانه در خون و رگ بختیاری جوشان است و در همه مظاهر زندگی او حضور دارد؛ اشعاری در جنگ، شکار، مرثیه، عشق، طبیعت و به طور کلی در بزم و رزم و وجود امثال و حکم همه گویای غنای فرهنگی این قوم دیرپای است.