فراخوانی شخصیت های ساسانی در شعر بحتری

نباید تاریخ را تنها سلسله حوادث رخ داده ای دانست که در کتاب هایی گردآوری شده تا خوانندگان را سرگرم کند، بلکه حوادث و شخصیت های تاریخی، نقش اصلی را در آفرینش شخصیت اجتماعی هر فرد دارد. شاعران توانمند با بهره گیری از تاریخ، شعر خود را با عاطفه و ذهنیت تاریخی خوانندگان گره زده، و با فراخوانی شخصیت های تاریخی که ویژگی های بارزی دارند، در شعر خود پلی می سازند تا امروز مردمان را به گذشته باشکوهشان پیوند دهند، و ذهنیت و شخصیت تاریخی آنان را بازآفرینی و توانمند کنند. بحتری شاعر دوره عباسی شیفتگی شگفت انگیزی به مظاهر تمدن ساسانی نشان داده است، با آنکه شاعری است با ریشه عربی و طرفدار سنت های شعری گذشته عرب، اما را در شعرش نام سران و بزرگان تمدن ساسانی را به وفور آورده است، تا ملت عرب را به مجد و بزرگی آنان فراخواند. وی نام «اردشیر»، «بهرام گور»، «انوشیروان»، «خسروپرویز»، «قباد»، «هرمز» و «یزدگرد» را در شعرش ذکر کرده و آنان را مایه فخر و مباهات دانسته تا آنجا که خود را از ملت فارس می داند و عزت آنان را برتر می شمارد. وی این شخصیت ها را رمز تمدن ملتی می داند که در روزگار سخت جنگ «اریاط»، اجداد عرب شاعر را کمک کرده اند، بلکه بالاتر اینکه از نظر بحتری انسان باید مردمان شریف را از هر جنس و ریشه ای که هستند، دوست داشته باشد. به همین دلیل ملت فارس برای این شاعر عرب دوست داشتنی بوده است.