حفظ باروری در پسران و مردان مبتلا به سرطان

یکی از علل ناباروری در مردان، از بین رفتن سلول های زایای جنسی، در اثر درمان های ضد سرطان، نظیر شیمی درمانی و پرتو درمانی است. با توجه به افزایش میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان پس از درمان، به ویژه کودکان و رسیدن آنها به سن باروری، اهمیت درمان ناباروری پس از درمان سرطان، در این افراد دو چندان می شود. معمول ترین روش حفظ باروری در مردان مبتلا به سرطان، انجماد مایع منی و استفاده از اسپرم آنها برای لقاح آزمایشگاهی، پس از درمان سرطان است. به دلیل عدم اسپرماتوژنز فعال در کودکان، حفظ بافت بیضه یا سلول های زایا، به صورت منجمد، پیش از شروع درمان سرطان در این دسته از بیماران یک روش درمانی مناسب محسوب می شود. با این حال، عدم بلوغ اسپرماتوگونی ها یکی از مشکلات عمده این روش درمانی است. برای حل این مشکل، تلاش شده است تا سلول های اسپرماتوگونی منجمد به شکل بافت بیضه یا به صورت مجزا، پس از درمان سرطان به بیضه فرد بازگردانده شود تا روند بلوغ سلول های اسپرماتوگونی در محیط طبیعی و زنده انجام گیرد. محیط های آزمایشگاهی نیز گزینه ای جایگزین برای بلوغ اسپرماتوگونی و تولید اسپرم لازم برای IVF هستند. در این مقاله مروری، تلاش بر آن است تا با شناخت سلول های زایا و علل ناباروری ناشی از درمان سرطان، مروری بر روش های حفظ باروری و پیوند سلول های زایا انجام شود