همبستگی سطح تعارض پرستاران بیمارستانهای عمومی استان بوشهر با کاربرد سبک های مذاکره توسط سرپرستاران (1386)

تضاد و تعارض پدیده ای اجتناب ناپذیر درزندگی بشر و مقتضای حیات اجتماعی است. نظام های بهداشتی- درمانی به خصوص بخشهای پرستاری مستعد بروز انواع تعارض هستند که باید توسط سرپرستاران هدایت و کنترل شوند. مذاکره به عنوان روشی با صرفه، موثر و واقعی در حل تعارض شناخته شده است.

مطالعه به منظور تعیین سطح تعارض پرستاران بیمارستانهای عمومی استان بوشهر و ارتباط آن با میزان استفاده ازسبک های مذاکره توسط سرپرستاران انجام شد.

این مطالعه همبستگی در سال 1386 بر روی 362 نفر از پرستاران و 53 نفر از سرپرستاران بخشهای مختلف بیمارستانهای عمومی استان بوشهر انجام شد. دو پرسشنامه تعارض دوبرین و سبک مذاکره پیره برای جمع آوری داده ها استفاده شدند. داده ها با آزمون های آماری آنوای یک طرفه و ضریب همبستگی اسپیرمن تحلیل شدند.

سطح تعارض پرستاران به جز در بیمارستان فاطمه زهرا(س) که زیاد بود، در سایر بیمارستان ها در سطح متوسطی قرارداشت. سرپرستاران به میزان بالایی از سبک های مذاکره واقع گرایی، تحلیلی و هنجاری استفاده می کردند و تنها از سبک مذاکره شهودی به میزان مناسبی بهره می بردند. بین سطح تعارض پرستاران و میزان استفاده سرپرستاران از سبک های مذاکره همبستگی معکوسی وجود داشت، هرچند رابطه آماری معنی داری بین این متغیرها مشاهده نشد.

مدیران بیمارستانهای مورد مطالعه باید ریشه های تعارض را شناسایی و آن را اداره کنند. آنها می توانند از سطح تعارض متوسطی به عنوان مزیت رقابتی در بازارهای سلامت بهره گیرند. سرپرستاران باید درباره مهارتهای حل تعارض مانند مذاکره، آموزش ببینند وسبک های مذاکره خود را بر پایه شرایط خاص تعدیل کنند.