مبانی نظری و راهبردی مدیریت ارتقای امنیت اجتماعی و فرهنگی در تهران

اگرچه بروز آسیب‎‎ها و ناهنجاری ها در جوامع مختلف، تا حدودی طبیعی است، اما ذات زندگی اجتماعی بشر همواره با کمبود‎‎ها، نارسایی ها و اختلالاتی مواجه است که بروز ناهنجاری ها را ناگزیر می سازد. اگر این معضلات به میزانی رسیدند که به مسئله اجتماعی تبدیل شدند، شایسته توجه و تدبر جدی بوده و بایستی علل و عوامل افزایش‎‎دهنده بسترها، زمینه ها و همچنین ابعاد و زوایای این ناهنجاری ها بررسی و شناخته شوند و مبتنی بر پژوهش‎‎ها و مطالعات، سیاست‎‎ها و راهکار‎‎های کنترل و مهار، تدوین گردد. مسائل و آسیب‎‎های امنیت اجتماعی و فرهنگی، پدیده های غیر فردی، واقعی، نسبی، قانونمند و قابل کنترل هستند که طرح و شناسایی علمی آنها مستلزم وجود یک واحد اجتماعی مشخص و اندیشمند است که با تعامل گروهی، جهت ارتقا و مدیریت آن اقدام گردد. مفهوم «فرهنگ امنیتی» از این اندیشه ناشی می‎‎شود که در هر نظامی، امنیت باید به منزله حقوق اساسی یک شهروند تلقی گردد؛ حقوقی که افراد جامعه می‎توانند خواهان رعایت آن از جانب مسئولان اجرایی شوند. گفتمان‎‎های جدید در نگاه به امنیت اجتماعی برخلاف دیدگاه های سنتی، امنیت را در بستر اجتماعی آن مطالعه می‎نمایند که از این منظر مؤلفه های اجتماعی در تکوین، استقرار و استمرار امنیت، نقش برجسته‎‎ای پیدا می‎کنند و در این چشم انداز است که پارادایم‎‎های تحلیلی متفاوتی متناسب با شرایط اجتماعی هر جامعه‎‎ برای تحلیل و طراحی استراتژی های امنیت پدیدار می‎‎شوند. پژوهش حاضر در راستای این اهداف، با بررسی اسنادی و پیمایشی احساس امنیت در تهران، در تلاش برای رسیدن به راهکار‎‎های کنترل و مهار امنیت می‎باشد. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که در میان متغیر‎‎های اثرگذار بر امنیت، بیشترین تاثیر را متغیر سرمایه فرهنگی داشته است. بنابراین با نگاهی کلان به جامعه و با توجه به نتایج پژوهش، به طراحی الگوی ارتقای مدیریت امنیت اجتماعی و فرهنگی پرداخته شده است.