بررسی تاثیر سرمایه اجتماعی برون گروهی بر توسعه اقتصادی در استان های ایران

در سال‎های اخیر بحث در مورد نتایج مثبت سرمایه‎ اجتماعی رشد چشمگیری یافته است؛ به گونه‎ای که از آن به عنوان حلقه‎ مفقوده‎ توسعه یاد می‎شود. در این نوشتار این باور به چالش کشیده می‎شود و فرض بر این است که سرمایه‎ اجتماعی انواع گوناگون دارد و ممکن است که نوعی از آن تاثیر منفی بر توسعه داشته باشد و نوع برون‎گروهی آن که به روابط مبتنی بر اعتماد گروه های باز و نهادهای مدنی ارجاع داده می‎شود، در شرایط خاصی می‎تواند موجب کاهش هزینه‎ مبادلات، اعتماد تعمیم‎یافته و افزایش سرمایه‎ انسانی شود و در نتیجه تاثیر مثبت بر روند توسعه‎ یک کشور داشته باشد. همچنین دو مفهوم متفاوت از توسعه در ارتباط با سرمایه‎ اجتماعی مورد بررسی قرار می‎گیرد. روش تحقیق مبتنی بر تحلیل ثانویه است. برای تدوین سازه ها از مراکزی چون مرکز آمار ایران، مرکز پژوهش‎های بازرگانی، پیمایش ملی ارزش ها و نگرش‎های ایرانیان، معاونت برنامه ریزی و نظارت راهبردی و برخی از تحقیقات پیشین، شاخص‎های متعددی انتخاب شدند، و با استفاده از نرم افزار AMOS و مدل معادلات ساختاری، فرضیات تحقیق مورد آزمون قرار گرفتند. جامعه‎ آماری، کل ایران و واحد تحلیل استان‎های آن است. یافته های تحقیق نشان می‎دهد که رابطه‎ منفی میان سرمایه اجتماعی برون گروهی و توسعه وجود دارد بدین گونه که هر چه میزان سرمایه‎ اجتماعی برون‎گروهی در استان‎های کشور بیشتر باشد، میزان توسعه‎ اقتصادی آن استان کاهش می‎یابد. این امر در ارتباط با سازه‎ توسعه‎ اقتصادی نسل دوم، شدت بیشتری دارد.