ارزیابی خیابان های شهری بر اساس رهیافت انسان گرا

خیابان مشخصه مهم حیطه عمومی است و جاذب کیفیت درخور خود می باشد. بر این اساس، به کیفیت زندگی شهروندانی کمک می کند که در آن ساکن بوده یا تنها از آن عبور می کنند. از نقطه نظر برنامه ریزان و طراحان شهری، خیابان به عنوان یک فضای شهری، باید جوابگوی فعالیت های مختلف شهروندان در فضاهای عمومی باشد. این فعالیت ها می تواند اجباری بوده و کمترین تاثیر را از فضای کالبدی بپذیرد؛ یا فعالیتی باشد که فرد به میل خود انتخاب می کند و یا فعالیتی باشد که متاثر از حضور دیگران در فضای عمومی است. مقاله حاضر به بررسی موضوع خیابان با معیارهای انسان گرایی م یپردازد. در این راستا نخست انگاره های نظری و مطالعات پیشین بررسی می شوند. با استفاده از مطالعات موجود، مجموعه ای از شاخص ها و معیارهای موثر در جهت ارزیابی خیابان با توجه به سه مولفه عملکردی، تجربی-زیباشناختی و زیست محیطی صورت می گیرد. بر اساس این، )پیشنهاد می گردد و وزن دهی این معیارها با استفاده از فرآیند تحلیل شبکه ای 1 مدل، دو بعد مساعدت عابر پیاده و روانی و آرام سازی ترافیک دارای بیشترین درجه اهمیت بوده است و در نهایت، مدل پیشنهادی جهت ارزیابی خیابان سمیه شهر شیراز به ک ار گرفته می شود.