بررسی وضع موجود و تدوین شاخص های استعدادیابی در کاراته ایران بر اساس آمادگی های جسمانی و روانی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی وضعیت استعدادیابی رشته ورزشی کاراته در ایران بر اساس آمادگی های جسمانی و روانی و ارائه الگوی مناسب بود. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه مسؤلان، مربیان و ورزشکاران زن و مرد تیم های ملی منتخب از مسابقات قهرمانی کاراته کشور که در اردوی آمادگی سال 1385 کشور حضور داشتند، تشکیل دادند. نمونه آماری پژوهش 63 نفر از کاراته کاهای (31 پسر و 32 دختر) نخبه کشور بودند. ورزشکاران بر اساس برنامه زمان بندی شده در سالن مجهز به وسایل اندازه گیری به منظور اندازه گیری شاخص های آنتروپومتریکی، ترکیب بدنی و آمادگی جسمانی حاضر شدند. پیش از آن هر کدام از ورزشکاران پرسشنامه اطلاعات شخصی را پر کردند. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی داری 05/0 P< صورت پذیرفت. نتایج نشان داد که در کاراته کاهای دختر از مجموع تمامی عوامل ذکر شده، تنها طول پا، عرض شانه، طول دست، انعطاف پذیری، توان بی هوازی، سرعت واکنش دست، قدرت عضلات شکم، هماهنگی و پرش درجا با موفقیت کسب شده ارتباط قابل ذکر و معنی دار دارند (05/0 P<). از سوی دیگر، در مردان کاراته کا می توان به عوامل طول پا، عرض شانه، قد نشسته، انعطاف پذیری، توان بی هوازی، سرعت واکنش دست، سرعت واکنش پا، چابکی قدرت عضلات شکم، هماهنگی، پرش در جا و تمرکز اشاره کرد (05/0 P<). نتایج تحقیق نشان داد که هیچ یک از کاراته کاها بر اساس شاخص های استعدادیابی در فعالیت کاراته شرکت نکرده اند و اساسا در کشور ما هیچ گونه مبنای علمی برای استعدادیابی افراد در رشته کاراته وجود ندارد و کلیه ورزشکاران تنها بر اساس علاقه خود یا خانواده شان وارد رشته ورزشی کاراته می شوند.