سرعت هدایت اعصاب محیطی حسی و حرکتی در بیماران دیابتی ارجاعی به کلینیک الکترودیاگنوز

دیابت شایع ترین بیماری غدد درون ریز و شایع ترین علت پلی نوروپاتی محیطی است. معاینه ی بالینی و الکترونوروگرافی ارزش بسیاری در تشخیص زودرس و جلوگیری از عوارض ناتوان کننده ی نوروپاتی دارند. هدف از این مطالعه بررسی یافته های الکترونوروگرافی در بیماران دیابتی بود.
مطالعه ی توصیفی- تحلیلی حاضر بر روی 103 بیمار دیابتی که جهت انجام تست های الکترونوروگرافی به یک کلینیک خصوصی مراجعه کرده بودند، انجام گرفت. همه ی بیماران تحت معاینه ی نورولوژیک و الکترونوروگرافی سه عصب حرکتی مدیان، پرونئال عمقی و تیبیال و سه عصب حسی مدیان، پرونئال سطحی و سورال قرارگرفتند. در هر عصب سرعت هدایت عصب، تاخیر انتهایی و ارتفاع موج اندازه گیری شد. رفلکس H در هر دو پا در عضله ی سولئوس اندازه گیری شد.
30 نفر از افراد تحت مطالعه مبتلا به دیابت نوع I و 73 نفر مبتلا به نوع II بودند. 82 نفر مبتلا به نوروپاتی محیطی بودند. با افزایش مدت زمان بیماری، میزان بروز نوروپاتی نیز افزایش داشت. بیشترین شکایت بیماران احساس خواب رفتگی و گزگز شدن اندام ها (72 درصد) و بیشترین یافته ی بالینی کاهش رفلکس مچ پا (94 درصد) و حساس ترین پارامتر تشخیصی غیرطبیعی بودن رفلکس H (در 6/92 درصد) بود. به طور کلی پارامتر ارتفاع نسبت به تاخیر انتهایی حساسیت بیشتری داشت.
با توجه به یافته های این مطالعه، تست های الکترونوروگرافی به خصوص پارامترهای سرعت هدایت عصبی شاخص های با ارزشی در تشخیص نوروپاتی دیابتی هستند.