نشریه پژوهش های برنامه ریزی درسی و آموزشی
سال چهارم شماره 1 (بهار و تابستان 1393)

گذراندن آزمون جامع یکی از شرایط معمول و در عین حال نسبتا بررسی نشده در آموزش مقطع دکتری در ایران است. این مقاله به بررسی برگزاری آزمون جامع از دیدگاه اعضای هیات علمی و دانشجویان در دانشکده علوم تربیتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد چالوس می پردازد. پژوهش حاضر یک پژوهش کاربردی به شیوه توصیفی تطبیقی است که در سال 1391، با بررسی 20 مقاله در محدوده سال های 1391 تا 1392، انجام شد .طبق بررسی های انجام گرفته مشخص گردید که علاوه بر کارکرد سنتی آزمون به عنوان دروازه ای برای کسب مدرک دکتری، اهداف دیگری نیز شکل گرفته اند. نظرات متناقضی در مورد این مساله مطرح شده است که آیا این آزمون برای ارزیابی تسلط لازم بر مطالب برای تدریس یا برای ارزیابی میزان آمادگی برای انجام تحقیقات دکتری طراحی شده است؟ استفاده از آزمون جامع به عنوان فرصتی برای یادگیری و به عنوان ابزاری برای شکل گیری هویت، شامل آشنا کردن دانشجویان با فشارهای زندگی دانشگاهی، با عملکرد سنتی ارزیابی مغایرت داشت. با این که دانشجویان از بحثهای مربوط به طراحی و شکل گیری آزمون آگاه بودند، اهداف آزمون جامع برای آنها مبهم باقی مانده است. علاوه بر این، اعضای هیات علمی همیشه در مورد اهداف آزمون جامع اتفاق نظر نداشتند. تفاوت در دیدگاه و چگونگی تاثیر آن بر اجرای آزمون جامع، بر تجربه دانشجویان، از جمله آماده شدن برای آزمون، تاثیر دارد. در این مقاله پیامدهای مربوط به اجرا، آماده سازی و ارزیابی آزمون مورد بحث قرار می گیرد.