ده سال از اولین روز آشنایی مان می گذرد، تو خوب میدانی که در حافظه ام طرح لبخندها و روشنایی آغازی نو برای همیشه حک می شود و تنها چند شاخه گل سرخ برای عاشق ماندنم، کافی ست.

مدرسه عزیزم، ده سال است که هر صبحگاه لیلای دلم را به شوق نگاه تو از ازدحام روزمرگی ها و بی مرامی های این دنیای بی چشم و رو می گذرانم تا به تو برسد، سر بر شانه ات بگذارد و برایت از واژه های خروشان و فریادهای ساکتم بگوید.

صدسال هم بگذرد، روز تولدت چمدانی از نور می بندم، در امتداد شعرهای جنوبی ام که بوی کلوچه های خرما می دهند و تب دار زخم دل دخترکان خلیج اند، به تو می رسم و بر پیشانی ات شمعی روشن می کنم.