دو سال به غروب مجلس ششم باقی بود که فعالیت های هسته ای ایران آفتابی شد. آن دسته از نمایندگان محترمی که خود را پیشرو می شمردند بی توجه به اهمیت موضوع به سادگی از کنار آن گذشتند.

در شرایطی این غفلت ملی از سوی اکثریت غالب مجلس ما رخ می داد که پرونده هسته ای ایران به دفعات در دستور کار نمایندگان کنگره آمریکا قرار داشت و پیرامون این مسئله داخلی کشور ما تصمیماتی اتخاذ و ابلاغ کرده بودند. اگر مشروح مذاکرات آن دوره را مرور کنیم، جز چند تذکر شفاهی بعضی از نمایندگان محترم حرکتی مفید و منسجم در مجلس آن دوره برای تبیین فعالیت های هسته ای صورت گرفته و تاثیرات مثبت و منفی آن بر آینده کشور مشاهده نمی شود. در نشست اخیر مجمع نمایندگان ادوار یکی از دستورات مهم جلسه بررسی پرونده هسته ای ایران بود.

یکی از نمایندگان محترم عضو فراکسیون مشارکت مجلس ششم با ارائه آمار و ارقامی مدعی شدند از جهات فنی، اقتصادی و سیاسی اقدامات هسته ای انجام شده و ادامه آن به صرفه و صلاح کشور نبوده و نیست. در حالیکه این همکار گرامی به عنوان صاحبنظر و مطلع با آب و تاب فراوان در رابطه پرونده هسته ای داد سخن سر داده بود.

به یاد اخطارهای داده شده در جلسات 337- 383 و 430 مجلس ششم برای عطف توجه نمایندگان و هیئت رئیسه محترم به این امر مهم افتادم که چه سان در آتش بی تفاوتی آنان سوخت. و امروز دم از آفت انرژی هسته ای می زنند. اگر مدعای ایشان، صحیح و منطبق بر داده های علمی، اقتصادی و سیاسی باشد. جای این سؤال از حزب مشارکت باقی است چرا در دوران حاکمیت بر مجلس و دولت پیشین خاموش نشسته بودند!؟

ممکن است پاسخ دهند در حواشی مکاتبات با مقامات به آن پرداخته ایم. اما آیا اهمیت انرژی هسته ای و آینده کشور به اندازه طرح استعفای آنان برای استمرار استیلا در قدرت نبود.

با توجه به مسئولیت های حزب مشارکت در مقابل دوم خردادی های چند سال اخیر به آنان توصیه می کنم به جای فرافکنی و شبهه آفرینی که به تضعیف اقتدار و انسجام ملی در مواجهه با این پدیده خواهد انجامید برای جبران مافات هم که شده به یاری دولتمردان فعلی برای گذر از این بحران تاریخی و سرنوشت ساز بشتابند.