درباره شخصیت «صمد جامی»، ویژگی ها و چگونه بودن اش در یک سال اخیر حرف های زیادی زده شده است. در این نوشته قصد بر این است که بیشتر روی شعرهای صمد که بتازگی در مجموعه یی منتشر شده ا صحب شود.

اما من نیز ناگزیرم تا بگویم که صمد اهل درد بود و با آن زیست و با آن مرد و ذره ذره های دردش هم در سطر سطر شعرهایش پیداست: «نه ابر\ نه باران \ و نه خاک \ ونه خورشید \ هیچ یک \ خوشه ها\ فقط خوشه ها \ طعم داس را چشیده اند». (داس، ص 101) و این مساله باعث شده تا او فقط در لحظه های دردمندی به سراغ شعر برود و تلخی ها را به ؤبت رسانده است. شاید این امر در شعر خیلی ها باشد. حتی آنهایی که روزمره خوبی دارند و شاد هستند، تنها به ؤبت لحظات اندوه می پردازند.