امروز وقتی است که باید به بزم عدالت برویم. علیع روشنی عدالت در زمانه ای است که هنوز زمانش آغاز نشده بود. تکه ای از زمان در برهه ای که توقع عدالت از حاکمان و مسئولیت پذیرفتن ایشان نبود. اینکه می گفت همه ما یک به یک مسئولیم سخن ناشنیده ای است که به مذاق مردم زمانه اش نیز خوش نمی آمد. علیع هنوز غافلگیرکننده است. دشمنان مسلح را تحمل کردن فقط به این دلیل که شمشیرهایشان در نیام است، امروز هم از عجایب است.

با این همه جذبه، جذابیت امیرالمومنین از جنس صمیمیت است. شوخ بودنش و روحیه طنازش که ابهت حکمرانی را به سخره می گیرد و با دل خونین لب خندان می آورد. تنهایی علی و فریادش در خلاء چاه، عمق انزوای انسانیت است، هیچ چیز این دنیا به آن آرمانی که خلیفه مسلمین می خواهد شبیه نیست. نه دشمنانش از جوانمردی بویی برده اند و نه دوستانش از پایمردی. حتی صمیمی ترین ها نمی توانند روح علیع را دریابند. شب هنگام با کمیل در اطراف کوفه راه می سپرد و یکباره به کمیل می گوید که برو تو هم نخواهی دانست من چه می گویم. سخت است برای چنین مردی سخن گفتن با مردمی که در خم اول کوچه فهم مانده اند.امروز یادمان دیدار با علی است. کسی که اگر حکمران نمی شد باز هم علی بود و هیچ اش نیاز به این گیوه پاره امارت نبود. سیاستمداری که دروغ نگفت حتی به مصلحت. از علیع می آموزیم اما آموختن چاره نیست باید با علی آمیخت. زندگی به سیره او نیازمند دل باختن و یک دله شدن با حقیقت است. سخت ترین نوع زندگی که ناگزیر بهترین شیوه است، مانند درختی که سرشار از حیات است در کویری مرگ آور و تنها یک درخت نمادی از مقاومت آخرین سنگرهای خوبی، بزرگترین نشانه خدا.