پس از انقلاب فرهنگی، نوعی فردگرایی در چین معاصر پدید آمد. تصمیمات فردی اهمیت پیدا کرد و در برابر سوسیالیسم قد علم کرد. وقتی شعر می نویسی درباره یک مفهوم و محتوا می نویسی، درباره ارزش زندگی و جامعه می نویسی، هرچند فرم و ساختار شعر بسیار مهم است، اما جوهر اصلی شعر به نظر من اندیشه است. مهم این است که این اندیشه را چگونه در شعر باید پرورد. باید آن را به زبان شعر، نماد و تخیل بیان کرد تا نوع ادبی خاص خود را داشته باشد. اندیشه شاعرانه می تواند کنش پدید آورد و کنش خود موجد تغییر و تحول در جامعه است. در جامعه چینی عموما فکر می کنند که خوب، با شعرسرایی چه عاید ما می شود و نمی توان با آن امرارمعاش کرد.