تحقیقات آموزشی و پرورشی با تمام گستردگی و هزینه هایی که برای آنها خرج شده است، نه سیاستگذاران، برنامه ریزان و کارشناسان را خرسند ساخته و نه معلمان و مدیران را که عاملان اصلی و مهم در امر آموزش و پرورش هستند. چرا که یافته های این پژوهش ها نتوانسته است در کلاس های درس و محیط های آموزشی تغییر و تحول درخور و بنیادین ایجاد کند. تنها راه برون رفت از این وضعیت، تغییر رویکرد و نگاه کمی، پرسشنامه ای، گذشته گرا، توصیفی و تقلیدی (از علوم طبیعی) نسبت به پژوهش های آموزشی است. پژوهش های تربیتی مرسوم تلاش دارند چند متغیر یا پدیده یا رفتار را و در اکثر موارد خارج از متن و فضای اصلی و به صورت مجزا به روش آماری