کاری که «گی یرمو دل تورو» در «هزارتوی پن» انجام داده دقیقا همان روشی است که قهرمان فیلمش در پیش می گیرد: به کارگیری نهایت تخیل و خلاقیت برای تحمل و تجربه واقعیتی دردناک. اصلا همین خیالپردازی های دخترک است که باعث می شود تصاویر عذاب آور و دردناک دل تورو از اسپانیای پس از جنگ داخلی را تاب بیاوریم. اسپانیای 1944 او جای خوبی برای زندگی نیست. گویا لذت و تفریح سال ها است که با آنجا خداحافظی کرده اند. کشوری را می بینیم که دیگر قصه ها را فراموش کرده و به جای اهریمن مشغول پیکار با خود است. درد در چهره تک تک شخصیت های فیلم نشسته. از خنده و شوخی خبری نیست و لبخند چیز کمیابی به نظر می رسد. افسران نظامی