حسینیه امام خمینی (ره) پنجشنبه ای که گذشت پذیرای روزه دارانی بود که از حنجره های شان آیات نورانی قرآن بیرون می تراوید. جمع جمع قاریان بود؛ از استادانی چون آقای دغاغله تا آن نوجوان تبریزی، سیدعلیرضا موسوی که وقتی هنگام تلاوت به فراز رسید، «آقا» همچون جمع به وجد آمد و چهره، گل انداخت. صاحبان حنجره های پربرکت، اصحاب تلاوت را اما با این بیت انسی دیرین است. بارها بود که اینجا آمده بودند و خوب می دانستند که در این حسینیه خبری از «فرش» نیست. می دانستند که پای باید بر گلیم ساده گذاشت و بر زمین سخت نشست. چه خوب می گفت آن صحابی کتاب الله: «از فرش تا عرش راه بسیار است اما با همین سادگی ها و یکدلی هاست که فاصله کوتاه می شود».