نطفه سینما را با رویا و تخیل و آرمان بسته اند و این گونه مقولات، در ذات شان، حرکتی از خاک به افلاک دارند.

همه ذرات این سینما- از اعضای انسانی آن گرفته تا اجزای هنری اش- در جریانی رو به بالا، حیات و حرکت دارند... حتی اگر خشی در درون یا خدشه هایی از بیرون داشته باشند. حتی اگر متولیان دولتی آن، روش های شایسته و متناسبی را برای بذل عنایت، اعمال حمایت و مدیریت امورش نشناسند... و ندانند که با سوزاندن فرصت هایی که در هر ساعت از هر روز معنا می شود، چه لطماتی را به ارکان و عوامل آن وارد می کنند حتی اگر دست اندرکاران آن، خود قدر آنچه را هستند و می کنند، ندانند و در مراقبت از محتوا و حفظ نسبت های آن با عبارت گرانقدر «سینمای ملی ایران» خسته و دلخسته شده باشند.