ضعف نگاه تخصصی در مدیران ورزش کشور، موجب شده برنامه بلند مدت و مشخصی برای آینده ورزش کشور نداشته باشد و به دلیل همین فقدان استراتژی مناسب، توفیق چندانی در ورزش قهرمانی و همگانی و امر پشتوانه سازی که ارتباط مستقیم با ورزش و آموزش و پرورش دارد، دیده نمی شود و اولویت ها و جهت گیری ها روند نامعلومی دارد.

به وضعیت موجود باید این نکته را هم اضافه کنیم که میزان صداقت و خداترسی در فضای ورزش کشور به حداقل رسیده به نحوی که بسیاری از انسان های فرصت طلب و ضعیف، دارای نقش های محوری و اساسی در ورزش کشور شده اند تا جایی که متاسفانه این روزها صدای افراد ضعیف و بد سابقه بلندتر از انسان های دلسوز، خوشنام، صاحب تجربه و متخصص در ورزش شنیده می شود و پر واضح است که در چنین فضایی زمینه برای کارهای علمی و برنامه محور فراهم نیست و با چنین فضایی نمی توان به آینده ورزش خوشبین بود.