«... صدای آواز ادامه داشت و شنیدنش بسیار خوشایند و فرح بخش بود. کم کم خود آوازخوان هم از دور نمایان شد – پسر بچه ای چوپان که حدودا شانزده سال داشت – به نشانه مسرت خاطر و قدردانی به او یک فرانک دادیم، تا قدری بیشتر برایمان بخواند. خواند و ما گوش دادیم.

سپس به آرامی راه افتادیم و او سخاوتمندانه ما را با آوازش بدرقه کرد. بعد از حدود پانزده دقیقه، به پسرک چوپان آوازخوان دیگری رسیدیم. به او نیم فرانک دادیم تا کمی بیشتر بخواند و او هم ما را با آوازش بدرقه کرد.

بعد از آن، هر ده دقیقه به آوازخوان جدیدی رسیدیم؛ به اولی هشت سنت، به دومی شش سنت، سومی چهار سنت و به چهارمی یک پنی دادیم. به شماره های 5، 6، 7 و تا پایان روز، به هر کدام از آوازخوان ها یک فرانک دادیم تا دیگر آواز نخوانند.»