خوش آمدی آقای سجده ها! مولای مناجات ها و امام خطبه ها! بر زمینیان منت نهادی ای بالاترین در ایمان و علم و تقوا؛ بهترین در عبادت و زهد؛ زیباترین در سخاوت و فتوت و رافت؛ اسوه ترین در تواضع؛ داناترین در سیاست و حلم؛ استادترین در فصاحت و بلاغت و کاملترین در شخصیت...

به راستی که بابایت حسین(ع)، اگر هزار فرزند پسر هم، خدایش عطا می کرد؛ هم نام تو می گذاشت؛ چون هر چه باشد او حسین علی است و تو علی حسین. از فرزدق – شاعر معروف عصر امام سجاد(ع) – مدد خواستم تا امروز، با لسان خودش، شخصیت بی بدیلتان را بهتر و کاملتر به همگان معرفی کند: کعبه، او را می شناسد. این پسر بهترین بندگان خداست. تا وقتی که کائنات در گردشند، خدایم به او صلوات و درود فرستد. اگر حجرالاسود می دانست کیست که آمده او را می بوسد، هر آینه به زمین می افتاد و جای پای او را می بوسید. این علی از خانواده ای است که دوستی آنها دین و دشمنی شان کفر است و تقرب به آنها نجات دهنده و پناهگاه است. یا زین العابدین! تمام عباد عالم به بندگی ناب و خالص شما و همه ساجدان خالق بی همتا به «سبحان الله» تو می نازند.

یا قرة الحسین! به خاطر نعمت امام و راهبری همچون تو، خدای را شاکر و سپاسگزارم. یادگاری بس ارزشمند و فاخر که انجیل خاندان وحی نامش نهادند. بی شک اگر این صحیفه را اخت القرآن می گویند، شایسته و برازنده آن است همچنان که نهج البلاغه جد بزرگوارت امیرالمومنین (ع) در آسمان و زمین مشهور و محبوب جویندگان وصل است. خواستم ستایش معبود کنم، دیدم چه زیبا در این صحیفه نفیس به والایی هر چه تمامتر به تصویر کشیده شده؛ خواستم در سختی ها و رنج ها با دعا آرام شوم... خواستم برای پدر و مادرم... برای خویشاوندان و همسایگانم... خواستم برای مرزداران و آنان که زحمت امنیت جامعه را برعهده دارند... خواستم هنگام عید دعا کنم... هنگام بیماری... هنگام دیدن ماه نو و... همه و همه در صحیفه شما که به حق، زیورآل محمدش لقب دادند به عاشقی هر چه تمامتر یافت می شود.

و امروز علاوه بر حسین جهان، به مادرت تبریک ویژه می گویم، به شهر بانوی ایرانی... به این بانوی مطهره سرزمینم... با کمال افتخار و مباهات به مادر بزرگوارتان، تهنیت صد چندان عرضه می دارم و می گویم: میلاد سجادت مبارک.