... تعجب می کند. شگفتی، حالت طبیعی چهره اش را بدجوری درهم می ریزد. گاه از شدت ناراحتی و تاسف، چشمانش را می بندد و باز همچون دفعات پیش لحظاتی سکوت می کند. او یکی از هزاران ساکن همجوار یک پارک بسیار بزرگ است. شاهد است که عصرگاه و شب های تعطیلی به ویژه هر شب ایام تابستان از بلندگوی پارک به انبوه مردم و خانواده های حاضر در آن محیط سبز و مصفا توصیه و تقاضا می شود از آوردن موتورسیکلت و دوچرخه به داخل پارک خودداری شود. از گذاشتن ظروف داغ و آتش کردن برای طبخ غذا روی چمن ها جدا خودداری شود،روی چمن ها راه نروید، پارک متعلق به شما است، زباله ها را در کیسه نایلون بریزید و در سطل های تعبیه شده در پارک بگذارید... تکرارهای چندباره به معنای بی خیالی و سهل انگاری در فرهنگ اجتماعی و بی نظمی در وظیفه شهروندی است. حالا، جای تعجب و تاسف ندارد؟...