«نودشه» شهری کوچک در نقطه صفر مرزی استان کرمانشاه است. هشت سال دفاع مقدس، اینجا فقط رشادت بود و صبوری، عشق به وطن بود و از جان گذشتگی، خانه ها سنگر بود و مردان و زنان دوشادوش هم می جنگیدند و چه خون های عزیزی که تقدیم نکردند. گلوله باران های هرروزه و بمباران با بمب های خوشه ای و سه بار بمباران شیمیایی هیچ کدام نتوانستند عهد این مردم با امامشان را سست کند و تقدیم بیش از یکصد شهید دلیل محکمی بر این مدعاست.

سال ها از آن روزهای حماسه و ایثار می گذرد و «نودشه» از قافله پیشرفت و توسعه باز مانده است. تبعیض و اجحافی که در سالهای گذشته بر این مردم وارد شده به دور از انصاف است.

استقرار مرکزیت بخش و سامان دادن به چهره ظاهری شهر چرا باید برای این مردم آرزوی دست نیافتنی باشد؟ اینجا با ورود بیش از پنج هزار نفر جمعیت از داشتن یک دستگاه ماشین آتش نشانی محروم است!

مضاف بر این همه مشکلات ناشی از نبودن نظارت بر اقدام سازمان راهداری استان در مسدود نمودن جاده ارتباطی شهر با مرکز شهرستان به مدت یکصد ساعت متوالی است!

هزینه های جانبی ناشی از این کار موجب افزایش کرایه حمل مسافر به بیش از دو برابر عادی، سختی انتقال امکانات ضروری روزانه مردم بالاخص گاز مایع و اقلام خوراکی بر دوش مردم محروم تحمیل کرده است.