یک واقعیت انکارناپذیر وجود دارد و آن این است که برخی اصولگرایان همسو با نوستالژی منفی جامعه ایرانی نسبت به تحزب سازگاری چندانی با کار حزبی منسجم ندارند. با ساز و کار تحزب؛ همسویی و همخوانی ندارند و همین امر سبب گردیده تا در مقوله مهم کادر سازی و سرمایه گذاری جهت پرورش نخبگان سیاسی و اقتصادی و فرهنگی برای پذیرش مسئولیت های اجرایی در آینده با مشکلاتی مواجه باشند.

هرچند دلایل قابل توجیهی برای این عدم تمایل به تشکل و تحزب وجود دارد که ناشی از پایبندی جریان اصیل انقلاب به اصول و موازین دینی و ارزشی است؛ با این حال تبعات و عوارض منفی سازماندهی نشدن نیروهای انقلاب در تشکل های قانونمند و رسمی بیش از مضرات آن است.