آرشیو پنج‌شنبه ۲۲ مهر ۱۳۸۹، شماره ۴۶۲۵
تجسمی
۲۱
یادداشت

عشق؛ فلسفه هنر

خدا خلق را آفرید تا خلق او را بستاید و به او عشق ورزد و خویش را به واسطه جهان متجلی ساخت. همچنان که هر کس جزئی از جهان است، جزئی از نشانه های خلقت توسط خداوند است. همچنان که کل جهان تجلی الهی است، هرکس خدا را در درون خویش می یابد. به واسطه ستایش خلقت الهی است که می توان جهان معنا را دریافت و به آن نزدیک شد. همچنان که هنرمندان، کار خویش را ستایشگرانه می نگرند، خویشتن خویش را در زیبایی آن فانی می سازند. هنر در خدمت این هدف تقلیدگرایانه است، چه همه خلقت، مظهری از خداوند است.شاید این اصل ژرف ترین پیوند را با معنویت داشته باشد. در اسلام کل هستی به سبب عشق در ساحت وجود امکان یافته است: چون خداوند خواست وجود خود را بشناساند.