متون ادبی را می توان با رویکردهای گونه گون خواند و بررسی کرد. نقد روان کاوانه، نقد مارکسیستی، نقد فرمالیستی، نقد ساختارگرایانه، نقد پدیدار شناسانه و... هرکدام رویکردی جداگانه و دیدگاهی دیگرگونه دارند. بسیاری از آثار ادبی را می توان با چنین رویکرد بررسی کرد و برپایه هر کدام از این دستگاه ها و رویکردها، گزارشی دیگرگونه باز آفرید. موضوع شایسته توجه این است که باور کنیم«حقیقت غایی، دستکم در نقد ادبی وجود ندارد؛ حقیقت امر نسبی و برساخته است.از این حیث، هرکسی که جوهر نقد ادبی را درک کرده باشد به خوبی واقف است که هر قرائت نقادانه ای حکم یک برساخته منقاشه پذیر را دارد.» (پاینده، 1358: 224)