امامزاده صالح(ع) نام زیارتگاهی در محله تجریش تهران است که منسوب به صالح پسر امام موسی کاظم(ع) می باشد. صحن و حیاط این بقعه گورستان عمومی بود و در بیست سال اخیر اکثر گورها را از بین برده اند و فقط تعداد محدودی از سنگ قبرها را باقی گذاشته اند.

از جمله سنگ قبر محمدولی خان تنکابنی (سپهسالار اعظم). گفته می شود که سر این امامزاده در این آرامگاه مدفون است و بدن وی نیز در آرامگاهی با نام مشابه (واقع در میدان عالی قاپو اردبیل) آرمیده است. بنای بقعه اصلی شامل ساختمان چهارگوش بزرگ و مستحکمی با دیوارهای قطور است و فضای درونی آن تقریبا 6/5 متر مربع مساحت دارد. وضع طاق نماها و معماری ساختمان و پوشش آن از معماری بناهای سده هفتم و هشتم است.

گنبد کاشیکاری شده بقعه در سال 1338 در آخرین سال عمر حسن فداکار با هزینه شخصی تعمیر و کاشیکاری مجدد شد. محوطه امامزاده صالح پیش از تغییر فضای خیابانی تجریش، محوطه ای کاملا محصور شده همچون دیگر زیارتگاه های ایران بوده است، ولی امروزه از حصار دیوارها خارج شده است.

بقعه و بارگاه و صحن گسترده امامزاده صالح(ع) به مساحت سه هزار متر مربع یکی از بزرگترین و باشکوه ترین امامزاده های ایران است. امامزاده صالح(ع) براساس کتیبه بالای سردر صحن و زیارتنامه از فرزندان بلافصل حضرت امام موسی کاظم(ع) و برادر امام رضا(ع) معرفی شده است. این امامزاده، نه تنها در تهران بلکه در ایران و حوزه های شیعه نشین جهان که هر سال تعداد زیادی از مشتاقان را از گوشه و کنار ایران، عراق، پاکستان، افغانستان و لبنان به خود می طلبد، شهرت دارد.

فضای درونی بنای اصلی و اولیه بقعه 422 هزار و 50 متر مربع وسعت داشته و دارای دیوارهای قطوری است که با توجه به وضع طاق نماها از نظر سبک و شیوه معماری به بناهای دوران ایلخانی همانند و به احتمال زیاد در سده هفتم و هشتم هجری و قدیم تر ساخته شده است.

گنبد شلجمی شکل آن با کاشی های زیبا پوشیده شده است. این گنبد در سال 1323 شمسی به همت حسن فداکار تعمیر و کاشیکاری آن به صورت اولیه تجدید شده است.